We hebben het voor elkaar! Onze eerste campagne, onze eerste overwinning.
En wat een zware strijd was het! We hebben het niet betaalde loon opgeeist. Deze overwinning is onze eerste als vakbond en een nieuw tijdperk breekt aan in de horeca.
Om te beginnen: wij gebruiken aliassen voor de baas in kwestie. Onze leden moesten van hem een ‘zwijgcontract’ tekenen. We hebben beloofd om geen nare dingen meer te zeggen over deze baas of zijn bedrijven. Dus, voor het leesgemak (en om zijn privacy te beschermen!) noemen wij deze baas ‘Kakmannetje’.
‘Kakmannetje’ is je typische horecabaas. Een kneus uit een rijk gezin die hotelschool heeft gedaan en vervolgens een heleboel cafes heeft geopend. Hij betaald zijn werkers zo min mogelijk, naait zijn gasten door zoveel mogelijk te besparen op inkoop maar wel de hoofdprijs te vragen. Hij leeft een lekker leventje in een riant grachtenpand.
Dus, over welke horecabaas uit Amsterdam hebben wij het? Het zouden ze allemaal kunnen zijn!
Nadat Kakmannetje de contracten van twee van onze leden niet had verlengd, kregen zij door, dat ze niet genoeg loon hadden gekregen en ook geen transitievergoeding.
Lisa en Tanya werkten voor twee van zijn vele ondernemingen. Wij zullen ze hier ‘Gezouten Kont Cafe’ en ‘Bar Nakkie’ noemen. Zoals iedereen die daar werkt, werden ze uitgebuit: Onderbezet, onderbetaald, geen pauzes. Keukens waar je niet in je eentje wilt staan: veel te uitgebreid all-day menu, geen tijd om te MEPpen en natuurlijk geen afwasser. Mensen raken continue opgebrand en nemen ontslag. Het is dan ook geen verrassing, dat veel van Kakmannetje’s oud-personeel lid zijn geworden van Horeca United.
De bullshit waarmee we in de horeca te maken hebben!
Tanya:
In de horeca hebben wij werkers te maken met uiteenlopende problemen die allemaal terug te leiden zijn op een ding: niemand heeft respect voor ons. Er zijn teveel dingen mis om op te noemen. In al mijn lange en zware jaren in de horeca heb ik soms in mijn eentje geprobeerd, er iets van te zeggen. Het enige resultaat was gezeik. Die bazen zijn zo manipulatief. Ik heb een baan nodig om te overleven, en vooral als je ‘moeilijk’ bent, dan staat die baan altijd onder druk. Dus heb ik het vaak gewoon laten gaan, en ging ik gewoon doorbijten. Dat gevoel van machtelozigheid maakte mij een minder aangenaam, bozer persoon.
Ik heb jaren gewerkt voor Kakmannetje, zowel in ‘Gezouten Kont Cafe’ als ook in ‘Bar Nakkie’. Na al dat zwoegen werd ik op gegeven moment ziek. Hij vond dat maar niets. Later kreeg ik ook nog longproblemen, zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest. De artsen zeiden dat ik even niet mocht werken, ik moest herstellen. Later werd ik met covid gediagnosticeerd. Maar Kakmannetje geloofde mij niet, noemde mij een leugenaar. Hij probeerde mij te dwingen om weer te werken, bij andere collega’s die ook covid hadden lukte het hem zelfs.
Mijn contract werd niet verlengd, maar zodra de lockdown vorbij was, wilden ze me heel graag weer terug. Toen ben ik er weer een jaar lang gaan werken, rond dezelfde tijd als Lisa.
We besloten onze transitievergoeding op te eisen door de vakbond, maar toen we naar onze loonstrookjes en de CAO keken, kwamen wij erachter dat hij ons nog meer schuldig was. Lisa werd aangenomen als chef-kok, maar haar salaris was lager dan wat in de CAO vast is gelegd. Ikzelf was aangenomen als ‘niet-vakkracht’ voor minimumloon, terwijl ik decennia lang ervaring heb. Ik stond vaker wel dan niet alleen in die keuken. Zelfs nadat Kakmannetje mij een loonsverhoging toezegde, waaarvoor ik had getekend, bleef hij me minimumloon betalen. Die eikel heeft mij gewoon jarenlang onderbetaald. We besloten actie te ondernemen. De groep was nog klein, maar iedereen die meedeed was vastberaden.
Wat deden we?
Lisa:
Sommigen van ons hadden twee brieven langs gebracht met daarin onze eisen. Kakmannetje was opeens bereid ons telefonisch te spreken, maar weigerde alsnog de bedragen te betalen. Toen hebben wij een klein protestje gehouden, gewoon wat mensen met een banner voor een van zijn terassen. Het maakte hem zenuwachtig, en hij wilde met ons aan tafel gaan zitten. Tijdens dit gesprek toonde hij zich opnieuw niet bereid, onze eisen gehoor te geven. Dus gingen wij door met pickets te organiseren. We namen meer banners mee, en flyers en megafoons. Elke keer kwamen we met meer mensen en bleven we langer staan, de laatste keer zelfs met twee groepen tegelijkertijd. Gedurende de campagne ontvingen we veel steun, niet alleen van onze leden maar ook van Het actiefonds, Vloerwerk, de nederlandse taak van IWW en de Anarchistische Groep Amsterdam. Nog veel meer groepen steunden ons, sommigen deelden onze updates op Instagram. Onze stickers werden masaal geplakt rondom en op de zaken en het woonhuis van Kakmannetje.
De korte, maar intense protesten voor de terassen in hartje zomer bleken zeer effectief. We hebben talloze lunches verstoord. De meeste gasten hadden wel begrip, maar ik betwijfel dat ze snel weer komen eten bij ‘Gezouten Kont Cafe’ of ‘Bar Nakkie’.
Al vroeg in de campagne was Kakmannetje bereid, mijn looneis volledig te betalen (+-1800€ bruto). Voor Tanya vroegen wij een hoger bedrag, en dat wilde hij niet lappen. Hij bood haar wel langzamerhand steeds meer aan, maar wij wilden meer dan een symbolisch bedrag.
Kakmannetje zelf was er nooit toen wij protesteerden. Wel stuurde hij ons elke keer een boze email waarin hij dreigde de onderhandelingen te gaan staken en ons voor de rechter te willen slepen. Hij zei dat hij mij had ‘gemeld’ bij de politie, die hij ook voor onze laatste picket had gebeld. In plaats van ons tegen te houden, zorgde de aanwezigheid van de smeris alleen maar ervoor dat we langer doorgingen. Na een lange discussie met een van ons, vertrokken de agenten en was iedereen vrij om te gaan.
Rond die tijd belde Kakmannetje mij op en smeekte hij erom dat wij elkaar ‘tegenmoet komen’. Nadat we het met zijn allen hadden besproken, besloten wij akkoord te gaan met 4500€ bruto voor Tanya.
Een heen-en-weer van emails volgde, Kakmannetje wilde dat wij een verklaring ondertekenen en hij vertraagde het proces zoveel hij kon. Uiteindelijk betaalde hij wel, en daar gaat het om: wij hebben gewonnen!
Wat nu?
De overwinning in deze campagne was maar het begin. We hebben laten zien hoe sterk wij zijn als we samenwerken. We gaan de giftige machtsverhoudingen opschudden, die ons horeca werkers zo lang hebben gegijzeld.
Doet jouw baas moeilijk? Weigert men je te betalen voor de uren die je hebt gewerkt, negeren ze je verzoek op vrije dagen of wordt je genodigd om ziek te komen werken? Jouw (ex)baas kan de volgende zijn die we aanpakken!